Dat Radiohead steevast een waarde heeft als band die de grenzen van het muziekwezen verlegt en de muziekindustrie amorf in haar kloten stampt, is een algemeen aanvaard goed. Dat ze bij het uitbrengen van elk album hun genialiteit en muzikale kunst ten toon spreiden is even zeer een algemene tendens de laatste vijftien jaar. Dat hun releases gepaard gaan met cryptische boodschappen en heimelijke on(e)liners zal ook niemand meer uit zijn sokken doen springen - u voelt het volgende woord al in de lucht hangen - mààr dat er bij de verschijning van hun album een misnoegende sfeer heerst, dat is even opmerkelijk dan het betreurenswaardig is.
Toegegeven, 'The King of Limbs' kon meer zijn. Veel meer. Maar wat dan? Het is als luisteraar erg gemakkelijk om te verwachten, want verwachting is eigenlijk een leeg gevoel: het is totaal abstract en is theoretisch gezien zelfs overbodig. Toch, ik ben ook een mens (en een Radiohead fan van het eerste uur) en ik moet zeggen dat ik ook torenhoge verwachtingen had, wat dat ook moge betekenen. Als een ongeduldig kind betrapte ik mezelf op het maniakaal refreshen van YouTube, met als zoekcriterium: Radiohead: 'The King of Limbs album'. Ik was aan het wachten tot een of andere internetgeek zich ontpopte tot de Heroïsche Verdeler om ons, de nagelbijtende Radioheadfreaks die niet over VISA of PayPal beschikken, te verlossen van het eeuwige wachten en ons te bezoldigen met de nummers van het nieuwe album. En na de 37ste keer op 'refresh' te hebben geklikt, was hij daar, mijn redder. Hij was een rationalist zag ik meteen, hij begon het album van vooraf aan integraal online te plaatsen. Ik startte dus bijgevolg ook met numero uno: 'Bloom'.
'Bloom' was meteen raak. Het deed mij spontaan denken aan de geweldige periode van 'Kid A'. Een ritmische roffeldrum, veel ambientgeluiden afkomstig van gitaar en keyboard en het geheel in te veel reverb gedrenkt en uitgesmeerd over een luttele vijf minuten. Ik dacht: "Yes!"
'Morning Mr. Magpie' vond ik al meteen minder, temeer daar ik het kende van hun live-repertoire, die ik dan ook prefereerde. Ik wist niet goed wat te denken van het funky slapriffje van de leadgitaar, dat eigenlijk echt nooit leek te gaan rusten. Maar ik dacht bij mezelf: oordeel niet te vlug!
'Little By Little' kreeg mij niet meteen uit dat ietwat bevragende gevoel dat mij overviel met de vorige track. Ok - het heeft wat weg van 'Bodysnatchers' maar het deed mij niet genoeg. Ik voelde niet echt iets, zelfs niet dat opzwepende van 'Bodysnatchers', dat ik sowieso al onderschikkend acht aan de ingetogen songs, maar ach. Let it grow on you, werd mijn mantra.
Toen ik bij de experimentele track 'Feral' aankwam, las ik onderaan bij de commentaren van andere Radioheadgeeks dat zij het niet konden tolereren dat er een 'Pulk/Pull Revolving Doors' op een album stond van maar acht songs. Wel, dacht ik, het zullen weer die fans zijn van 'The Bends' en de eenzijdige kant van Radiohead als rockgroep - voor zover die nog bestaat. Maar neen, ik kon ze niet anders dan gelijk geven (ook al was en ben ik er van overtuigd dat er een deel twee op komst is): deze 'Feral' is allesbehalve een 'Kid A' of een 'Treefingers'. Het is echt gewoon opvulsel zoals de door de boze fan aangehaalde track op 'Amnesiac', bijna de enige schijtsong op naam van Radiohead naar mijn mening: totaal geen inhoud noch relevantie.
Gelukkig verdeelde 'Feral' de plaat in twee delen, waar deel twee het eerste opvreet met haar en huid (op 'Bloom' na dan). Next in line was de singel 'Lotus Flower', waarvan ook terstond een clip met de gek dansende Thom Yorke de wereld werd ingestuurd. Terechte singel, lees ik overal, en dat is een feit. Dit is een typisch Radiohead nummer met alles erop en eraan: diepe eigenzinnige baslijnen, warme keys en gitaren en de pijnlijk rake en huiveringwekkend aangrijpende kopstem van de even aangrijpende frontman: Thom Yorke. Een puik nummer, ik dacht: vijf sterren, wat ik tot dan toe enkel overwogen had met 'Bloom'.
En het bleef de goede richting uitgaan met 'Codex', als nummer zes gebombardeerd tot rustpunt op het album, en rustig is wat je ervan wordt. Een erg relaxte hartslagbeat, een weggezonken piano (cf. 'Pyramid Song') en de ijzige stem die uiteraard deze ballad tot een vijfsterren ballad maakt. Ik weet nog dat meteen het eerder vermelde 'Pyramid Song' opdook in mijn geest als een tekstballon, er is een grote gelijkenis tussen deze songs (en ik bedoel er niets kwaad mee: totaal niet dezelfde melodie). Maar, geef mij toch maar 'Pyramid Song' als ze een geweer tegen mijn slaap houden.
'Give Up the Ghost' is ook een nummer dat ik al kende uit hun liveshows, maar weer werd het - uiteraard - in een ander jasje gestoken. Spijtig genoeg eerder een dwangbuis, want opnieuw verkies ik de versie van Thom Yorke allen op gitaar. Even voor de duidelijkheid: dat ik niet altijd zo, zo vind ik 'Nude' beter op 'In Rainbows' dan de live-versie. Toch kan ik deze song niet minder dan vier op vijf sterren geven, aangezien de song zo sterk is. Ik huiver ook steeds bij Thoms woorden: "Don't haunt me, don't hurt me". Sterk nummer, matige invulling.
En dan zijn we bij de laatste track gekomen: 'Separator'. Ook een vijfsterrenvertoning hier, een eenvoudig maar mooi opbouwend nummer dat in crescendo eindigt met de sfeervolle lyrics: 'Wake me up'. Ook voorzien van een smooth baslijntje, een jazzy gitaartje, shuffledrum en het heerlijke gepruts met de Korg Chaospads van Johnny Greenwood, alsook de zweverige gitaarsounds van datzelfde genie die hun ijle geluid krijgen door te spelen met filters en pitching van noten. Fabulous.
Zo. Dat was hoe ik het album leerde kennen en eerlijk als ik ben: het is een minder album van Radiohead, maar zeker geen slecht. Er staan voor mij nummers op die de voorgaande albums evenaren, maar het geheel biedt (te?) weinig vervoering. Hoewel ik quasi zeker ben van een deel twee, geef ik toch al mijn score:
- Bloom 5/5
- Morning Mr Magpie 3/5
- Little by Little 3/5
- Feral 2/5
- Lotus Flower 5/5
- Codex 4,5/5
- Give Up the Ghost 4/5
- Separator 5/5
Eindscore: 5+3+3+2+5+4,5+4+5= 7,8/10
Geen opmerkingen:
Een reactie posten